طلبگی، دنیایی سراسر شوق بندگی | روزنامه ولایت، قسمت دوم
شنبه, ۱۲ ارديبهشت ۱۳۹۴، ۱۰:۴۹ ق.ظ
طلبگی، دنیایی سراسر شوق بندگی
گفت‌وگو ـ مرضیه اینانلو
بخش دوم و پایانیدر صفحه کار و دانش هفته گذشته با روحانی جوانی به نام داود نوروزی به گفتگو نشستیم. طلبه‌ای که در سنین نوجوانی وارد حوزه شد و حالا در آستانه چهل سالگی مشغول تحصیل درس خارج در حوزه علمیه قزوین و همچنین امام جماعت مسجد شیشه‌گرها و آقا سید کاظم است. این روحانی دستی هم در عکاسی، وبلاگ نویسی و باغبانی دارد و همین عوامل سبب شد تا سوژه یکی از قسمت‌های مجموعه مستند یکی از میان جمع در شبکه افق سیما شود.
گفتگو با این روحانی را از سالهای ابتدایی ورودش به حوزه آغاز کردیم و به بررسی فضای مجازی و تبلیغ دین که خود یکی از فعالان این حوزه است، رسیدیم. خواننده ادامه این گفتگو باشید.
وجود ماهواره‌ها و اینترنت و تغییر سریع سبک زندگی‌ها شاید امروزه دینداری را سخت‌تر از گذشته کرده باشد. مساله‌ای که نوروزی دیدگاهش در این رابطه را این طور بیان می‌کند: از احادیث و روایات معصومین(ع) نمایان است که زمانی فرا می‌رسد که یک مسلمان باید مانند روباهی که بچه‌اش را از یک لانه به لانه دیگر می‌برد و مدام جایش را تغییر می‌دهد تا آن را از خطر سایر حیوانات درنده حفظ کند، دین خود را نگهداری می‌کند.
اگرچه دینداری مشکل تر شده اما اگر کسی بخواهد می‌تواند از عهده‌ی این کار بربیاید.
وی ادامه می‌دهد: کمبود بودجه از جمله مشکلات بزرگی است که باعث می‌شود نتوانیم برنامه‌های جذابی برای مردم جامعه و جوانان تدارک ببینیم و آن‌ها را به اماکن و تجمعات مذهبی علاقمند کنیم. با تمام این صحبت‌ها حدیث زیبایی از رسول اکرم(ص) در خصوص دینداران آخرآلزمان وجود دارد که خطاب به امام علی(ع) می‌فرمایند: عجیب‌ترین و مهم‌ترین مردم کسانی هستند که ایمانشان برتر و یقینشان کامل‌تر است. افرادی هستند که در آخرالزمان می‌آیند در حالی که نه پیامبر را دیده‌اند و نه حجت و امام را در عین حال ایمان می‌آورند به سیاهی در سفیدی (ایمان به خطوط سیاهی که در برگه سفید نوشته شده مثل قرآن و روایات و ...)
از عکاسی تا باغبانی
عکاسی یکی از فعالیت‌های روحانی گزارش ماست که هم زمان با ورودش حوزه آن را به صورت تجربی آغاز کرده و همچنان هم به این کار ادامه می‌دهد. نوروزی می‌گوید: آن اوایل یک دوربین قدیمی 110 داشتم که وقتی در روستا بودم طبیعت و زمانی هم که به قزوین می‌آمدم از حوزه و طلبه‌ها عکاسی می‌کردم. دوستان هنرمندی هم داشتم که عکس‌هایم را از نظر هنری تایید می‌کردند و همین امر تشویقی بود تا عکاسی را دنبال کنم و فوتوبلاگی برای نمایش آن‌ها درست کنم. چون خداوند بهترین هنرمند و عکس هم نگاه کردن ظریف و دقیق به نعمت‌های الهی است.
امام جماعت مسجد آقا سید کاظم از وبلاگ‌هایش هم اینطور می‌گوید: حدود سه سال پیش یک وبلاگ برای روستای پر رود ایجاد کردم که اخبار و مطالب و عکس‌های مربوط به روستا را در آن قرار می‌دهم. یک وبلاگ شخصی هم دارم که مطالب دینی و مناسبتی را به اشتراک می‌گذارم. به عنوان نمونه در ماه رمضان شرح دعاهای هر روزه و در ماه محرم محتوایی مربوط به واقعه عاشورا را در اختیار خوانندگان قرار می‌دهم. در یکی از شبکه‌های اجتماعی نیز صفحه‌ای به نام راهیان نور را مدیریت می‌کنم که تمام افرادی که به این سفر رفته‌اند عکس‌ها و خاطرات و دلنوشته‌های خود را در آن صفحه به اشتراک می‌گذارند. برای مدرسه علمیه شیخ‌الاسلام هم یک وبلاگ خبری را اداره می‌کردم که پس از راه‌اندازی سایت رسمی این مدرسه، فعالیت وبلاگ به حالت تعلیق درآمد.
پدر این طلبه جوان در روستا باغداری می‌کند و هر از گاهی از کمک‌های پسرش بهره‌مند می‌شود. نوروزی می‌گوید: هر وقت فرصت کنم حتما برای کمک به پدرم به روستا می‌روم. چون به عنوان یک فرزند وظیفه من است که در آبیاری و چیدمان محصول و سایر کارهای باغ به پدرم کمک برسانم.
کمبود فضای آموزش
حالا وقت آن رسیده که نوروزی از دغدغه‌های یک طلبه در قزوین صحبت کند. وی می‌گوید: در سالهای بسیار دور قبل از اینکه حوزه‌های علمیه تاسیس شود، قزوین مرکزیت دینی و مذهبی داشت آن زمان حوزه علمیه صالحیه در خیابان مولوی بالغ بر 500 نفر طلبه داشت و تعداد زیادی در حوزه مشغول به آموزش طلبگی بودند که الان یا تخریب شده‌اند و یا به درمانگاه و مراکز دیگری تبدیل شده‌اند.
نوروزی ادامه می‌دهد: در قزوین هنوز هم علاقمندان زیادی برای ورود به حوزه وجود دارد که آن را می‌توان از تعداد زیاد شرکت کنندگان در آزمون ورودی هر سال متوجه شد اما متاسفانه به دلیل کمبود فضا و حوزه، میزان پذیرش طلبه در قزوین بسیار اندک است و بسیاری از داوطلبان مستعد و علاقمند پشت درهای حوزه می‌باشند.
در پایان مصاحبه وقتی از او می‌خواهم تا دنیای طلبگی را برایمان توصیف کند مکث می‌کند تا واژه مناسبی برای بیان آن پیدا کند و در نهایت صحبت‌هایش را با این جمله به پایان می‌رساند.
دنیای واقعی طلبگی، یک دنیای معنوی و سراسر شور و اشتیاق نسبت به خدا و دین و ولایت و مردم است.
